Fylgiskjöl með ættartölum

Síða þessi er enn í vinnslu.

Magnús Jónsson var sonur Jóns Magnússonar fæddur um 1730, bóndi í Vatnsdalshjáleigu í Fljótshlíð, var sonur Magnúsar Péturssonar fæddur 1693, var í Miðey, Austur-Landeyjarhreppi, Rangárvallarsýslu 1703 og bóndi í Miðey 1729, móður Jóns er ekki getið, en  móðir Manúsar Jónssonar var Signý Brandsdóttir fædd um 1734, látin 1. maí 1811, húsfreyja í Vatnsdalskoti og húsfreyja í Forsæti , Skúmsstaðasókn, Rangárvallarsýslu 1801, Jón var fyrri maður Signýjar, en með seinni manni sínum Ólafi Einarssyni 1752 átti hún tvo syni er báðir hétu Jón. Signý var dóttir Brands Halldórssonar fæddur 1694 og látinn fyrir 1753, hann var bóndi í Vatnsdalskoti í Fljótshlíð, hann var bóndi þar 1729, hann var í Stóra-Kollalbæ, Fljótshlíðarhreppi, Rangárvallarsýslu árið 1703 og móðir Signýjar Brandsdóttur var Guðleif Bergþórsdóttir fædd 1694, látin í Breiðabólsstaðarsókn í Fljótshlíð 7. mars 1763. Hún var í Vatnsdal í Fljótshlíðarhreppi, Rangárvallarsýslu 1703 og húsfreyja í Vatnsdalskoti 1729.

Foreldrar Þorsteins Guðmundssonar 1724 voru Guðmundur Diðriksson fæddur 1685, vinnumaður í Odda í Rangárvallarhreppi 1703, bóndi á Kirkjulæk í Fljótshlíð, Rangárvallarsýslu 1729, sonur Diðriks Ásgeirssonar fæddur 1643-um 1706, bóndi í Oddahverfi á Rangárvöllum, bóndi í Odda í Rangárvallarhreppi 1703, hann var látinn 1709, því þá bjó ekkja hans á Bergvaði í Hvolhreppi, Rangárvallarsýslu og móðir Gumundar Diðrikssonar var Margrét Gísladóttir fædd 1651, húsfreyja í Odda 1703 og búandi á Bergvaði, Hvolhreppi 1709, ættir þeirra hjóna Diðriks og Margrétar Gíslad. eru ekki raktar lengra aftur í Ísl.bók og móðir Þorsteins Guðmundssonar var Margrét Þorleifsdóttir fædd 1682, var í Odda í Rangárvallarhreppi 1703 og húsfreyja á Kirkjulæk 1729, hún var dóttir Þorleifs Þorgautssonar fæddur 1659, bóndi í Oddhól, Rangárvöllum, bóndi í Odda í Rangárvallarhreppi 1703 og bóndi á Oddhól um 1711, sonur Þorgauts Jónssonar fæddur um 1630, ættir ekki raktar lengra aftur í Ísl.bók og móður Margrétar er ekki getið.

Foreldrar Eiríks Guðnasonar 1570 voru Guðni Eiríksson fæddur um 1530 og látinn eftir 1582, bóndi í Klofa á Landi, sonur Eiríks Torfasonar fæddur um 1490- um 1545, bóndi og lögréttumaður í Klofa á Landi. Umboðsmaður konungs milli Hvítár og Hítarár, átti bók, sem síðar komst í hendur Árna Magnússonar handritasafnara og móðir Guðna Eiríkssonar var Ingigerður Tómasdóttir fædd um 1490, húsfreyja í Klofa og móðir Eiríks Guðnasonar var Oddbjörg Jónsdóttir fædd um 1540, húsfreyja á Klofa, Espólín nefnir hana einnig Oddnýju, dóttir Jóns Bjarnasonar fæddur um 1514-1576, ráðsmaður í Skálholti allt fram til 1574 og prestur í Skálholti til 1541, prestur, officialis og skáld í Hruna í Hrunamannahreppi um 1541-1551, á Odda á Rangárvöllum frá 1551-1554 og síðast á Breiðabólastað í Fljótshlíð frá 1554 allt til dauðadags. Nefndur Jón Bjarnason stöðlaskáld. Hann kemur allnokkuð við sögu siðaskiptanna. Var geðbilaður um tíma, ættir hans eru ekki raktar lengra aftur í Íslendingabók og móðir Oddbjaragar Jónsdóttur var Sigríður Bjarnadóttir fædd um 1510, dóttir Bjarna Þorleifssonar fæddur um 1470,  móður Sigríðar er ekki getið og ættir Bjarna Þorleifssonar eru ekki ratkar lengra aftur í Íslendingabók.

Sér Jóns Bjarnasonar getið :

Hinn seinasti pápiski prestur á Breiðabólstað hét Þorleifur Eiríksson. Var hann skipherra fyrir skútu Skálholtsstaðar á dögum Ögmundar biskups Að vísu undirgekkst hann að taka Gizur biskup Einarsson fyrir formann sinn og réttan biskup. En eftir hrakninga Ögmunds biskups og þann hluta sem Gizur fóstri hans þótti hafa átt að því máli fór honum ekki að lítast á blikuna, og á Miðdalsprestastefnu 1542 skoraðist hann alveg undan að undirgangast annan kennimannsskap en hann hefði gjört í fyrstu; varð hann þá að sleppa staðnum.

Þótti það þá eins og endrarnær fádæmi að nokkur léti embætti og atvinnu í sölurnar fyrir trú sína og vakti bæði meðaumkvun og virðingu fyrir hinum aldurhnigna öldungi. Enda hafa umskiptin orðið snögg því eftirmaður hans var séra Jón Bjarnason einhver hinn öruggasti forgöngumaður hins nýja siðs og hinn harðfengasti mótstöðumaður Jóns biskups Arasonar sem kunnugt er.

Þá er mælt að séra Þorleifur hafi lagt það á Breiðabólstað að hann skyldi aldrei verða prestum að góðum þrifum þaðan í frá. Sumir segja hann hafi þó bætt því við að þessi ummæli skyldu missa kraft sinn þegar einhver af hans ætt fengi staðinn svo sá óréttur væri bættur sem honum hefði verið gjörður.

Foreldrar Kristínar Gísladóttur 1570 konu Eiríks Guðnasonar voru Gísli Sveinsson fæddur um 1525, látinn 10. apríl 1577, sýslumaður og lögréttumaður á Miðfelli í Hrunamannahreppi, getið 1552-1576, ráðsmaður Skálholtsstaðar 1564-1577 og móðir Kristínar Gísladóttur var Guðrún Gísladóttir fædd um 1540-1583, húsfreyja í Miðfelli og á Oddgeirshólum. Gísli og Guðrún eignuðust sjö börn saman en Guðrún giftist 1580, eða þremur árum eftir dauða Gísla, seinni manni sínum Stefáni Gunnarssyni, skólameistara í Oddgeirshólum og Skálholti og eignuðust þau tvö börn. Guðrún Gísladóttir var dóttir Gísla Jónssonar fæddur um1513-3. sept. 1587, prestur í Skálholti 1538-1539  og í Selárdal í Anrarfjarðardölum 1547-1557, biskup í Skálholti frá 1557 og Kristínar Eyjólfsdóttur fædd um 1515 biskupsfrú í Skálholti.

Foreldrar Jóns Jónssonar 1603 voru Jón Stefánsson fæddur um 1570, látinn 1636, prestur í Rangárþingi, síðar á Mosfelli í Grímsnesi, prestur þar frá 1603-1635. Skv. Prestatali var hann einungis prestur þar og ekki ber heimildum saman um hvort að Jón var skilgetinn eður ei, sonur Stefáns Gunnarssonar fæddur um 1550 og látinn eftir 1624, skólameistari í Oddgeirshólum, skólameistari í Skálholti frá 1575-1578 og síðar ráðsmaður Skálholtsstaðar frá 1579-1619, launsonur Gunnars segir í Íslendingabók, sonur Gunnars Gíslasonar fæddur 1528- 8. ágúst 1605, klausturhaldari og bóndi á Víðivöllum í Blönduhlíð, lengi ráðsmaður á Hólum, lögréttumaður getið 1562. Mæður þeirra feðga Jóns Stefánssonar og Stefáns Gunnarssonar eru ekki nefndar  og móðir Jóns Jónssonar var Þorgerður Jónsdóttir fædd um 1560, húsfreyja á Mosfelli, dóttir Jóns “yngri” Ormssonar fæddur um 1520, látinn um eða fyrir 1584, bóndi og lögréttumaður á Draftastöðum í Fnjóksdal og Einarsstöðum í Reykjadal, Þingeyjarsýslu og móðir Þorgerðar Jónsdóttur var Þórunn Gísladóttir fædd um 1530, húsfreyja á Einarsstöðum, getið í jarðarbréfi dags. 20.9 1585, dóttir Gísla Jónssonar fæddur um 1500, látinn eftir 1559, bóndi á Marðarnúpi í Vatnsdal, lögréttumaður getið 1535-1542, sonur Jóns Sigurðssonar fæddur um 1470- um 1520, bóndi á Undirfelli í Vatnsdal, ættir hans eru ekki raktar lengra aftur í Íslendingabók. Móðir Þórunnar Gísladóttur var Sigríður Brandsdóttir fædd um 1500, húsfreyja á Marðarnúpi í Vatnsdal, dóttir Brands Ólafssonar fæddur um 1475, bóndi í Sölvatungu, lögréttumaður getið 1497-1540, í lögrétumannatali er konu hans ekki getið og ætt hans sögð ókunn, en í Íslendingabók er hann sagður sonur Ólafs Sölvasonar fæddur um 1445, bónda í Finnstungu, sonur Sölva fæddur um 1415 “Bjó í Sölvatungu eða Finnstungu skömmu eftir pláguna fyrri”, segir Espólín. Móðir Sigríðar Brandsdóttur var Þorgerður Þórðardóttir fædd um 1477, húsfreyja í Sölvatungu, dóttir Þórðar “tindaskrjóður” fæddur um 1445, sonur Þórðar Hróbjartssonar fæddur um 1406-1465, prestur á Hólum í Hjaltadal, Skagafirði 1439-1432 og á Felli í Sléttuhlíð, Skagafirði 1443-1465, skv. ÍÆ var Þórður prestur á Felli frá 1439 til æviloka. Hann var “Dæmdur til Rómferðar sem pílagrímur 19. júni 1431 fyrir barneign með Þóru nunnu á Reynistað Illugadóttur, ættir Þóðrðar eru ekki raktar lengra aftur í Íslendingabók en móðir Þórðar “tindaskrjóður” var Þóra Illugadóttir fædd um 1410, nunna á Reynistað, en Þóra og Þórður Hróbjartsson eignuðust tvo drengi hinn hét Illugi, Þóra var dóttir Illuga Björgólfssonar fæddur um 1380, sonur Björgólfs Illugasonar fæddur um 1350, prestur í Hvammi í Laxárdal frá því um 1386-1394, ráðsmaður í Reynisstaðaklaustri eftir 1394-1408, varð mögulega prestur eftir það á Hrafnagili í Eyjafirði frá því um 1420 og fram til 1425, sonur Illuga Þorsteinssonar fæddur um 1320, bjó á Laxamýri í Þingeyjarsýslu, sonur Þorsteins “skarðsteinn”   Illugasonar fæddur um 1275-1334, vígður 1307 og varð krikuprestur að Hólum í Hjaltadal, Skagafjarðarsýslu, prestur í Breiðabólsstað í Vesturhópi, Húnavatnssýslu 1322-1331 og Grenjaðarstað í Aðaldal, Þingeyjarsýslu frá 1331 til æviloka. Prófastur í Þingeyjarprófastsdæmi frá 1331, “Talinn var séra Þorsteinn hinn mesti nytsemdarmaður í bókagerð.....”, segir í Árbók Þingeyinga, hann var sonur Illuga Gunnarssonar fæddur um 1230, einn þeirra er sóru Noregskonungi skatt, bjó á Geitaskarði í Langadal í Húnavatnsþingi, gerðist heimamaður Þorgils skarða eftir að Þorgils hafði tekið Guðrúnu systur hans frillutaki. Mæðra er ekki getið í þessum fimm síðustu ættliðum, sem hér eru raktir.

Leirubakki í Landsveit

Leirubakki á Landi er gömul jörð og höfuðból að fornu og nýju. Staðarins getur víða í fornum sögum, svo sem Byskupasögum og Sturlungu og á bænum var kirkja í sex aldir. Leirubakki er landstór jörð, eða hartnær þúsund hektarar og áður fyrr heyrðu undir jörðina hjáleigurnar Leirubakkahóll, Leirubakkahjáleiga, Réttarnes og Vatnagarður.

Fyrsta ritaða heimild sem fundist hefur um Leirubakka er kirknaskrá Páls Skálholtsbiskups frá því 1200. Kirkja hefur verið á Leirubakka að minnsta kosti frá því um 1180, en þá kemur bærinn við sögu í deilum Jóns Loftssonar í Odda og Þorláks helga Skálholtsbiskups svo sem sagt er frá í Oddaverjaþætti Byskupasagna. Þá gerði Jón Loftsson Þorláki meðal annars fyrirsát er hann fór frá Leirubakka eftir að hafa verið “um nóttina í góðum fagnaði” eins og segir í Þorlákssögu.

Kirkja var á Leirubakka allt til ársins 1766 og framan af var þar prestur heimilisfastur. Í kaþólskum sið var kirkjan helguð Pétri postula. Kirkjugarðurinn er enn til og munir úr Leirubakkakirkju hafa varðveist.

Fyrsti þekkti eigandi Leirubakka er Kolskeggur hinn auðgi Dalverjagoði, sem lést 1223. Næst er vitað að Snorri Sturluson sagnaritari átti jörðina, en Hallveig kona hans var systurdóttir Kolskeggs. Á 14. og 15. öld voru margir þekktir eigendur og bændur á Leirubakka, svo sem Árni Ólafsson og síðar Björn Þorleifsson hirðstjóri og að honum látnum ekkja hans, Ólöf ríka. Á 17. öld voru eigendur staðarins Bjarni Sigurðsson, einn auðugasti maður landsins og síðar sonur hans Magnús Bjarnason sýslumaður. Í föðurætt var Magnús afkomandi Torfa hirðstjóra Jónssonar og hann var einnig fjórði maður frá Jóni Arasyni Hólabiskupi.

 Leirubakka er víða getið í fornum skjölum, sögum og þjóðsögum. Til dæmis eru til fleiri en ein skrá yfir allar eigur Leirubakkakirkju. Þá má nefna að Álfatún og Álfaþúfa eru örnefni heima við bæinn og er athyglisverða frásögn tengda þeim meðal annars að finna í Sagnaþáttum Guðna Jónssonar. Þá var Leirubakkadraugurinn svonefndi víða kunnur og alræmdur allt fram á 20. öld, en frá ýmsum uppátækjum hans eru til margar skráðar frásagnir. (www.leirubakki.is)