Hér á eftir rek ég, mér til gamans og vonandi öðrum til nokkurar skemmtunar, einn lið ættar okkar frá Burra konungi í Ásalandi, en hann var afi Óðins.

Ég er búin að rekja þennan lið fram til ársins 1400, en meiningin er að ljúka þessu við tækifæri og rekja fram á vora daga. Mér finnst sjálfri gaman að fá eitthvað samhengi í allt þetta ættingjaflóð og sjá um hvaða lönd þeir hafa farið áður en til Íslands kom.

Ég bendi á liðinn hér í Menu, "Vangaveltur um Óðinn"

Yggdrasil er tré alheimsins og lífsins. Það hefur þrjár rætur, ein þeirra liggur niður til helvítis önnur í jötnaheim og sú þriðja til Miðgarðs, sem er jörðin, bústaður mannna. Hæðstu greinarnar ná alveg inn í himininn og skyggja á Valhöll. Það visnar fyrst og hverfur þann dag, sem síðasta barátta milli hins góða og hins illa fer fram. Þá mun líf tími og rúm, eins og við þekkjum það, hverfa.

Yggdrasli er gríðarlega stór askur, króna þess er alltaf græn. Í krónu trésins búa fjórir hirtir þeir Dain, Dvalin, Dunör og Duratro, sem éta blöð trésins. Á toppnum situr örn og  á goggi hans situr haukurinn Veðurfölnir og kíkir út yfir heiminn. Lítill íkorni Ratatosk þýtur upp og niður trjábolinn og flytur fréttir frá rótum og upp á topp.

Sem barn hafði ég ekki miklar áhyggjur af eða áhuga á hvaðan ég kom eða hverjir forfeður mínir voru. Minn heimur var ÉG, mamma, pabbi, afar, ömmur og síðar systkyni, mikið stærri var hann ekki og ég var ánægð með heiminn eins og hann var í mínum huga. Litlalandið og garðurinn, móarnir, lækir og á. Ég var heimurinn á þeim tíma og ég var í nútímanum, deginum í dag. Ég eltist að sjálfsögðu, en heimurinn minn stækkaði ekki að sama skapi, afi og amma sögðu sögur frá æsku, mamma og pabbi sögðu sögur frá æsku, svo að ég vissi að sjálfsögðu að það hafði verið eitthvað fyrir mína fæðingu, en það vakti ekkert sérstaklega áhuga minn. Ég hlustaði ekki, það festist allavega ekki almennilega, þó ég hafi ugglaust haft gaman af frásögnunum, þegar þær voru sagðar. Gamla fólkið hafði gaman af að tengja fólk og atburði og rekja ættir Jóns Magnússonar, Jónssonar, Magnússonar, Jónssonar osfrv. Mér fannst það ótrúlega leiðinlegt og tilgangslaust og mér var hjartanlega sama um hvaða Jónar voru synir Mangúsar og vise versa. Ég varð fullorðin, eldri og eldri og enn gat ég ekki skilið fólk, sem var að rekja ættir sínar, finna frænkur og frændur hér og þar. Mér fannst það aldeilis tilgangslaust og leit þannig á, að eingöngu gamalt fólk gæti haft áhuga fyrir þessu efni. Hina sögulegu hlið sá ég ekki fyrr en allt í einu, að ég varð trúlega “gömul” og áhugi minn vaknaði fyrir því hvaðan ég væri komin og í kjölfarið á því, hvernig lifði þetta fólk og hvar og við hvaða skilyrði.

Í dag er þetta mitt aðaláhugamál og hefur það opnað fyrir mér algjörlega nýja veröld. Það skemmtilegasta við það er, að ég get nýtt mér þá vinnu, sem ég hef lagt í ættfræðina á öllum sviðum , þegar ég hlusta á erindi, þegar ég les um pólitík, þegar ég horfi á bíómyndir eða heimildarmyndir. Alls staðar get ég nýtt mér æfinguna í að tengja saman atburði og fólk, hugmyndir og líferni. Það er ótrúlegt hvað heimur minn hefur stækkað á sl. tveimur árum.

Hvar hófum við svo göngu okkar, ja það er nú náttúrlega gríðarlega stór spurning, því við sem erum alin upp í kristinni trú höfum álitið Adam og Evu vera fyrstu mannverurnar hér á jörðu og að Guð hafi skapað heiminn, aðrir trúa á kenningu Darwins. Ég hef þetta algjörlega opið í dag og hver og einn verður að ákveða fyrir sig hvað réttast getur talist. Í raun skiptir það engu máli , allavega ekki í þessu samhengi, hver hinn eini sannleikur er um uppruna mannkynsins, eins og það skiptir ekki öllu hvað af ættfræðinni er þjóðsaga og hvað er raunverulegt. Eina grein ættar Litlalandssystkynanna hef ég rakið aftur til Adam og Evu, kannski er það bara saga eða kannski voru þau ósköp venjulegt bændafólk, sem af einhverjum ástæðum hafa vakið athygli og um þau hafi spunnist sagnir. Hver veit.

Svona er álitið að þeir hafi búið þessir elstu forfeður okkar, sem hér er getið. Hvert heimili framleiddi á þeim tíma það sem til þurfti af fatnaði og matur voru ber og rætur og dýr, sem maðurinn veiddi og aðrar þær afurðir, er þeir gátu komist yfir. Teningaspil dunduðu þeir sér við í þeim fáu frístundum, sem hægt var að næla sér í.

 Þessir fyrstu forfeður okkar voru uppi á járnöld og í td. Danmörku var það kallað járnöld frá 500 f.kr.-800 e.kr. Hvundagurinn á járnöld var langur og mikð var að gera. Allt árið voru verkefnin mörg og allir urðu að vinna, ekki skipti aldur máli né kyn. Enginn var of ungur né of gamall til að hjálpa til. Mennirnir báru vopn, fóru á veiðar og bjuggu til þau verkfæri, sem nota þurfti á bænum. Þeir tóku líka mestu erfiðisvinnuna í sambandi við húsdýr og akra.

Eftir því, sem ég best veit hófst ganga einhverra af okkar forfeðrum í Tyrklandi, þar sem Burra frændi vor réði ríkjum. Burra þessi var afi Óðins Ásakonungs, hann var höfðingi í Ásalandi/Ásgarði, sem var fyrir austan Tanakvísl í Asíu. Ásgarður var blótstaður mikill, en Óðinn frændi var hinn fræknasti hermaður og eignaðist hann mörg ríki. Burr sonur Burra og faðir Óðins var í goðafræðinni talinn kynjavera, sem átt hefði Óðinn með jötnakvinnunni henni Bestlu. Óðinn átti m.a. son er Freyr hét og Freyr átti son er Njörður hét, Njörður átti son er Freyr hét, Freyr átti son er Fjölnir hét og Fjölnir átti son er Sveigde hét. Svo segir frá í Heimskringlu. Ýmsar sögur fara af þessum persónum/guðum, en ættfræðin telur þá hafa verið menn sem um hafa myndast ýmsar sagnir. Sumar heimildir álíta Óðinn vera fá indóevrópskum myrkvatíma og hafa náð statsus, sem guð/goð á Víkingatímanum.

Reisulega bjuggu þeir þessir forfeður okkar eins og glæsilegustu villur nútímans. Þetta er endurgerð á járnaldarbæ.

Sveigde þessi Fjölnisson var fæddur um 100, sumir segja hann fæddan um 277, en hverju skipta hálft annað hundrað ára á milli frænda. Sveigde fór til ættingja sinna í Tyrklandi og náði þar í konu sína Vönu frá Vanheimum, sem fædd var um 80. Hjónin Sveigde og Vana eignuðust soninn Vanlande fæddur um 120. Sveigde var konungur Uppsala og Vanlande eftir hann. Vanlande giftist  Drífu Snæsdóttur, dóttur Snæs hins gamla, þess merka manns, konungs í Kvenlandi(Finnlandi). Þau eignuðust soninn Visbur, sem fæddur var um 150 í Finnlandi og tók hann við af föður sínum. Visbur giftist dóttur Auða hins auðga og átti með henni tvo syni en ekki eru þeir ættfeður okkar í beinni línu heldur er það sonurinn Dómaldi, sem hann átti með ónefndri konu. Hér fer ætt okkar straks út á hliðarspor og heldur sig þar oft á tíðum, þar sem ættmenni okkar oft  koma í beinan legg frá lausaleiksbörnum hinna ýmsu höfðingja. Synir Visburs frá hjónabandi hans með dóttur Auða hins auðga reyndust honum þó ver en lausaleikssonurinn og kemur þar fram okkar frábæra eðli, ekki satt, sem einkennt hefur ætt okkar í gegnum aldaraðir. Synir hans tveir hálfbræður Dómalda brenndu föður sinn inni vegna erja um móðurarf þeirra. Það varð því Dómaldi sem erfði ríki föður síns. Dómaldi blessaður karlinn átti þó í erfiðleikum í ríki sínu, því á tíma þessum svalt fólkið heilu hungri í Svíþjóð. Þegnar landsins gerðu það, sem þeir kunnu til ráða og það var að blóta guðina og í frystu atrennu blótuðu þeir uxum en ekki uxu matarbirgðirnar við það, svo næsta haust hófu þeir mannblót. Sama saga, ekkert bötnuðu kjör manna nema síður væri. Þeir tóku þá það ráð að fórna konungi sjálfum og urðu það endalok Dómalda.

Eftir dauða Dómalda tók  sonur hans Dómar við, en hann kom í þennan heim árið 210, svona um það bil. Með hann við stjórnina batnaði árferðið og var friður á meðan hann sat við völd. Hann dó einnig friðsamlega á sóttarsæng, var brenndur og honum reistir bautasteinar á Fyrirsvöllu, sem eru fyrir sunnan gömlu Uppsali.

Dyggvi sonur Dómars eða Tryggvi á okkar máli fæddist um 240 og tók við af föður sínum, ekki fara af honum margar sagnir, sem bendir til að friður hafi ríkt á hans stjórnartíma og dó hann á sóttarsæng. Kona Tryggva var Drótt, dóttir Dnaps konungs Rigssonar, sem fyrstur var konungur kallaður á danskri tungu. Dyggvi/Tryggvi var fyrstur af sínum ættmönnum kallaður konungur en áður höfðu þeir verið kallaðir drottnar. Drótt kona Dyggva/Tryggva var systir Dans konungs hins mikilláta, sem Danmörk er kölluð eftir. Má því segja að ég sé komin aftur á heimaslóðir, Danmörku.

Dagur sonur Dyggva tók við ríkinu að föður sínum látnum og þótti hann óvenjulegur maður sem meira að segja skildi fugls rödd. Hann átti spörfugl nokkurn merkan mjög, en sá var drepinn á Vörva á Reiðgotalandi(Jótlandi). Fór Dagur þangað til að hefna fuglsins, drap marga og tók marga til fanga, en féll að lokum sjálfur fyrir hendi verkþræls, sem henti heytjúgu í hausinn á honum. Ekki fengu þeir allir jafn hetjulegan dauðdaga, blessaðir forfeður okkar.

Agni sonur Dags tók við ríki af föður sínum. Hann fæddist um 300. Hann var hinn ágætasti maður hermir sagan, hermaður mikill og atgervismaður . Hann fór m.a. til Finnlands og herjaði en þar var höfðingi annar frændi vor Frosti konungur. Féll Frosti fyrir hendi Agna, en Agni laggði undir sig Finnland, hafði herfang mikið mér sér og þar á meðal börn Frosta þau Skjálv og Loga. Hann gerði Skjálv að konu sinni, en hún endaði með að hefna dauða föður síns og varð Agna að bana og er það langt og mikið mál, sem lesa má um í sjálfri ættartölunni. Agni var brenndur og er þar síðan kallað Agnafit vestanfrá Stokksundi í Noregi. Börn Agna hétu Alrekur og Eiríkur og er Alrekur okkar forfaðir og fæddist hann um 330. Drápust þeir báðir í kappreið, en þeir bræður kepptu einatt um hvor gæti riðið hraðar.

Synir Alreks hétu Yngvi og Álfr og var Yngvi ættfaðir vor hermaður mikill en Álfr tók við konungsríkinu Svíþjóð eftir föður sinn. Yngvi var velliðin og glaðlyndur, en Álfr algjör andstæða hans. Álfr átti konu er Bera hét og var hún hinn mesti drykkjarvargur og sat langt fram á nætur með mönnunum og skemmti sér, en Álfr fór snemma til rekkju. Það fór vel á með Beru og Yngva mági hennar, en Álfr var lítt hrifinn og stakk að lokum bróður sinn niður með sverði, sá svaraði með að höggva Álf til bana og drápust þeir báðir þar.

Yngvi karlinn eignaðist tvo syni Jörund og Eirík. Eins og við getum kannski getið okkur til var það Jörundur sem færði ættina okkar áfram og var hann fæddur um 380, hann kallaðist einnig Jörmunfróður. Þeir bræður voru hermenn miklir og urðu frægir, þegar þeir drápu Guðlaug Háleygja konung í orrustu. Þeir handtóku konung færðu hann til Straumeyja og hengdu hann þar.(sumar heimildir telja það Strömö í Danmörku). Jörundur var konungur í Uppsölum, en Haki í Svíþjóð og nú fara bræður í orrustu við Haka . Haki og hans menn drápu allt sem þeir komu nálægt og huggu niður m.a. Eirík bróður Jörundar, en þá flúði Jörundur með sitt lið. Nú fer Jörundur að herja á Jótlandi, en þar kemur þá Gýlaugur sonur Guðlaugs konungs, sem þeir bræður áður höfðu drepið. Endar bardagi þessi með því að Gýlaugur hengir Jörund, svo Jörundur konungur endaði ævi sína í gálga á Jótlandi.

Jörundur átti son er Aun hét og var kallaður “hinn gamli” hann tók við ríkjum eftir föður sinn. Hann var vitur maður og mikill blótmaður, en lítill hermaður. Ekki var skrítið þó Aun fengi viðurnefnið “hinn gamli” því hann varð víst eldri en flestir, ef sagan segir rétt frá. Hann fórnaði sonum sínum fyrir langlífi, hverjum á fætur öðrum, en áður en það gerist fara frændur okkar í Danmörku í stríð við Aun og áttu auðvelt með að ná af honum ríkjum. Aun flýr til Gautlands en Hálfdan Danakonungur sest að í Uppsölum. Hálfdan var frændi vor en á annarri grein í ættartré okkar og var hann afkomandi Dans hins mikilláta, sem getið er hér framar. Heilmargt er frá Auni hinum gamla sagt í Ynglingasögu, sem ekki verður upp talið hér en endalok hans urðu þau, að hann ætlaði að blóta síðasta syni sínum, svo hann gæti lifað lengur, en Svíar bönnuðu það, svo Aun konungur andaðist og guð má vita hversu gamall hann var þá, en heygður var hann í Uppsölum og er það síðan kallað Ána-sótt er maður deyr verklaus af elli. Aun er sagður hafa látist árið 500.

Þessi eini sonur Auns, sem lifði föður sinn af því Svíar björguðu honum frá að vera blótað, hét Egill tunnudólgur og varð hann konungur eftir föður sinn í Svíþjóð. Egill var fæddur árið 430 og hvu hafa orðið 86 ára. Frá Agli er margt sagt í Ynglingasögu en í stórum dráttum átti hann í mörgum orrustum við þræl sinn er flúði, stal frá honum fjársjóði miklum, safnaði liði, rændi og ruflaði um héruð öll. Varð Egill að flýja, en fékk að lokum aðstoð frá Fróða Danakonungi og náði aftur landi sínu. Endalok hans urðu þau að naut stakk hann og særði mikið og dó Egill af sárum sínum. Hann var heygður í Uppsölum.

Nú fara að vandast málin, því ættfræðin mín og heimskringla eru ósammála um hver næsti ættliður sé, því á ættartré okkar er Angantýr “skilfingur” sagður sonur Egils en Heimskringla hleypur yfir einn ættlið og segir Óttar vendilkráku(”vendikápa”) vera son Egils en ættfræðitréð mitt segir Óttar vera barnabarn Egils. Eins og þetta lítur út á trénu okkar gott fólk, þá fæddist Angantýr “skilfingur árið 450 en ekki hef ég af honum neinar sögur og vindum við okkur þá í Óttar vendilkráku, sem fæddur var um 470 mun hafa orðið um 50 ára gamall, en um hann segir m.a. í Ynglingasögu, að hann hafi herjað á Danmörku og féll hann í orrustu við Dani. Danir lögðu lík Óttars konungs á haug og létu dýr og fugla rífa hann í sig. Gerðu þeir trékráku og sendu hana til Svíþjóðar og sögðu konung þeirra ekki meira virði en sem svo. Ja illa var nú farið með blessaðan karlinn hann Óttar, sem fékk að eftirmæli viðurnefnið vendilkráka.

Aðils “ríki” sonur Óttars varð konungur eftir föður sinn og var hann fæddur um 530. Hann var lengi konungur og mjög auðugur eins og viðurnefnið bendir til, hann var og nokkur sumur í víking. M.a. fór Aðils í herferð til Saxlands og hafði  með sér þaðan undurfagra konu er Yrsa hét og ekki var hún ein af ambáttunum Hún var vitur, vel orði farin og á alla lund hafði hún mikla þekkingu. Það kom að því að Aðils gerði hana að konu sinni og varð hún drottning Svía og þótti hún hinn mesti skörungur. Yrsa er sögð Helgadóttir í ættartrénu og var hún fædd um 500. Helgi hét konungur Hálfdánarson á Hleiðru(sem heitir Lejre i dag og er bær í Danmörku, á Sjálandi) og réðist hann inn í Svíþjóð og tók Yrsu drottningu og gerði að konu sinni. Helgi og Yrsa eignuðust einn son er hét Hrólfur kraki, en er Hrólfur var þriggja ára kom Álof drottning til Danmerkur og hún fræðir Yrsu á því að í raun sé Helgi konungur maður hennar, faðir Yrsu og að hún sjálf Álöf drottning, væri móðir hennar. Fór Yrsa þá aftur til Svíþjóðar til Aðils manns síns og var drottning þar á meðan hún lifði. Aðils “ríki” var hestamaður mikill og átti marga góða hesta. Dauði Aðils “ríka” var dramatískur mjög. Hann var á dísarblóti(framin af kvenpresti kölluð blótgyðja, sumar heimildir segja að hesti hafi verið fórnað á dísarblóti) og reið inn dísarsalinn(dyngja kvenna), hesturinn missti fótanna og datt og konungur datt fram af honum og lenti höfuð hans á steini svo hauskúpan fór í tvennt en heilinn lá á steininum. Það varð bani hans. Hann dó í Uppsölum og er þar heygður. Þannig fór um sjóferð þá, en ekki erum við enn búin að gera ættingjum okkar af Ynglingaætt skil.

Sá er næstur kemur til sögu var sonur Aðils “ríka” er Eysteinn hét og fæddur var um 560. Hann hvu hafa dáið um fertugt.  Hann réði Svíaveldi, en á þeim árum var mikill ófriður og féll m.a hálfbróðir hans Hrólfur “kraki” á Hleiðru. Konungar herjuðu mjög á Svíaveldi á þessum tíma, bæði Norðmenn og Danir. Margir af innrásarmönnum voru sækonungar, er hvergi áttu ríki. Sækonungur einn er Sölvi hét, sonur Högna í Njarðey og bróðir Hildar hinnar mjóvu, kominn af Fornjóti konungi í Finnlandi, herjaði þá í Austurveg, hann átti ríki á Jótlandi. Hann réðist inn í Svíþjóð og var Eysteinn konungur þá í veislu í Lofund(Svíþjóð), er Sölvi kemur þar að og brennir konung inni með öllu hans liði. Söfnuðu Svíar þá liði og vilja verja land sitt fyrir Sölva. Varð þarna orrusta mikil, sem sagt er að hafi staðið sleitulaust í 11 daga. Sölvi fór með sigur af hólmi og var konungur í Svíaveldi lengi eða þar til Svíar sviku hann og hann var drepinn.

Eysteinn konungur átti son er Yngvar hét og kallaður var “hái” hann var fæddur um 590 og er talið að hann hafi ekki orðið mikið eldri en 30 ára. Hann tekur nú við Svíaveldi. Hann var hermaður mikill og oft úti á herskipum. Mikill ófriður var enn milli Svía, Dana og Austurvegsmönnum. Yngvar “hái” semur frið við Dani. Eitt sinn fer Yngvar “hái” með her sinn til Eistlands og herjar þar um sumarið sem heitir að Steini. Þá komu Eistlendingar ofan með mikinn her og varð af bárátta mikil. Landher Eistlendinga var svo góður að Svíar gátu ekkert að gert. Þar féll Yngvar “hái” konungur en lið hans flýði. Hann var heygður á Aðalsýslu (Estonia).

Önundur sonur Yngva tók nú við ríkjum, hann var fæddur um 620. Í hans stjórnartíð var friður í ríkinu og varð hann mjög auðugur á lausafé. Hann fór með her sinn til Eistlands að hefna föður síns, herjaði þar víða um land og hafði með sér herfang mikið. Önundur konungur var allra konunga vinsælastur. Hann laggði mikið kapp á og kostnað í að ryðja marka og byggja, hann lét og leggja vegi um eyðimerkur og fundust þá víða á mörkunum skóglaus lönd og byggðust þar stór héruð. Byggðist þá landið og Önundur lét byggja vegi um land allt, á ökrum, mýrum og fjallendi, af því var hann kallaður Brautönundur. Önundur setti bú sín í öll hérðu í Svíþjóð og fór um allt land í veislur. Svo var það haust eitt að Önundur fór með hirð sinni þangað er kallað var Himinheiðar. Það eru þröngir fjalladalir með háum fjöllum sitthvoru megin við. Það voru gríðarlegar rigningar, en áður hafði snjóað í fjöll, féll niður skriða mikil með grjóti og leir og urðu konungur og mikið af hirð hans undir skriðunni. Þetta varð bani Brautönundar konungs.

Kæru ættingjar, ekki veit ég hversu stolt við getum verið af þeim frænda okkar er næstur er í röð Ynglingakonunga. Heldur illskeyttur virðist mér hann hafa verið og valdagráðugur, en hann hét Ingjaldur og fékk síðar viðurnefnið “illráði”, sonur Önundar konungs og fæddur var hann um 650 og kona hans var Grauthildur Algrautsdóttir dóttir Algrauts konungs. Svíaríki hafði á þessum tíma marga héraðskonunga, en æðstur yfir öllum var konungur er í Uppsölum sat, eins og Ingjaldur og hans forfeður. Ingjaldur bauð til veislu í Uppsölum til að erfa föður sinn og bauð hann til öllum seks héraðskonungum með liði. Lét hann byggja sal sérstaklega fyrir þessa athöfn með sjö hásætum. Til veislunnar var einnig boðið öllum jörlum og hinum ýmsu heiðursmönnum. Um kvöldið, þegar menn voru orðnir drukknir mjög sagði Ingjaldur við Folkviðar og Hulviðar syni Svipdags(fóstri Ingjalds), að þeir skyldu vopnast svo og menn þeirra. Þeir gengu út og að hinum nýja sal og báru eld þar að. Þar brunnu inni héraðskonungarnir 6, en sá sjöundi Granmarr konungur af Suðurmannalandi hafði ekki komið til veislunnar, en héraðskonungarnir brunnu sem sé inni með allt sitt lið og þeir sem reyndu að komast út voru drepnir um leið. Síðan lagði Ingjaldur konungur undir sig öll héruð konunga þessa og krafði þegnana um skat. Langt mál er um Ingjald, hans afhafnir og orrustur í Heimskringlu en ég tek hér bara nokkur atirði út. Á milli Ingjalds konungs og Granmar konungs, þess er ekki mætti í veisluna, var mikill ófriður, en að lokum sættust þeir. Ingjaldur átti tvö börn þau Ólaf trételgja og Ásu, sem síðar fékk viðurnefnið illráða. Ása líktist föður sínum í skap sveik og drap eftir eigin geðþótta, m.a. mann sinn Guðröð konung. Áður hafði hún talið Guðröð á að drepa bróður sinn Hálfdán, sem var faðir Ívars víðfema. Ívar þessi víðfemi, sem reyndar var frændi vor líka í annarri grein ætta okkar fór nú með fylktu liði til Svíþjóðar, en Ása hin illráða var þangað farin á fund föður síns Ingjalds konungs illráða. Þegar Ingjaldur frétti að Ívar víðfemi væri kominn til landsins með her sinn, gafst sá gamli upp og kveikti í veislusal þeim, sem hann var staddur í og brunnu allir þar inni og þar á meðal feðginin Ingjaldur “illráði” konungur og dóttir hans Ása “illráða”.